ابن اعثم کوفی(متوفی314ه.ق) در کتاب ارزشمند خود الفتوح ضمن حوادث پس از شهادت امام حسین(ع) می نویسد:

   « چون امیرالمومنان حسین بن علی(ع) به درجه شهادت فایز شد، شخصی از بنی تمیم، نام او اسود بن حنظله، شمشیر حسین(ع) برگرفت و جعونه بن الجونه الخضرمی، جامه از تن مبارک آن حضرت بیرون کرد و درپوشید و در حال، ابرص شد و موی سر او فرو ریخت....»

در صورت تمایل، برای مطالعه سرنوشت برخی دیگر از قاتلان در صحنه کربلا، به لینک زیر برویـــــــد:

khorasanrecognition.loxblog.com/

    اگر امام حسین(ع) در راه خواسته‌های دنیایی خود جنگید، من نمی‌فهمم چرا خواهران و کودکانش را همراه خود برد؟ پس عقل چنین حکم می‌کند که او به خاطر اسلام، فداکاری کرد.........

( چارلز دیکنز، نویسنده انگلیسی )

    آن غیرتمندی که تا این پایه به حفظ ناموس مردمان اهتمام می‌ورزید و در حمایت از همسر و خانواده و دیگران، لحظه‌ای از مجاهدت باز نمی‌ایستاد، چون در میدان رزم، یکه و تنها ماند و از زخم شمشیر و نیزه و زوبین بر زمین نشست و اوباش کوفه و سربازان مزدور دستگاه حاکم را دید که از هر سو به سر پناه زن و فرزندانش حمله‌ور هستند، دست پولادین خونین برآورد و ندا زد که :

« هان ای نامردان!!!

اگر دین ندارید، آزادگی را در زندگی فرو مگذارید.........»

( جرج جرداق، دانشمند و ادیب مسیحی )

    بهترین درسی که از ماجرای کربلا می گیریم این است که امام حسین(ع) و یارانش ایمانی استوار به خدا داشتند. آن‌ها با اعمال خویش، ثابت کردند که در مقام مبارزه حق و باطل، تفوق عددی و کثرت عددی اهمیت ندارد و پیروزی حسین(ع)، با وجود  اقلیتی که داشت، باعث شگفتی من است......

( توماس کارلایل، تاریخ نگار و فیلسوف انگلیسی )

    هیچ نمونه‌ای از شجاعت، بهتر از آن که امام حسین(ع) از لحاظ فداکاری و تهور نشان داد در عالم پیدا نمی‌شود. به عقیده من تمام مسلمانان باید از سرمشق این شهیدی که خود را در سرزمین عراق، قربانی کرد، پیروی کنند.....

( محمد علی جناح، رهبر بزرگ پاکستان )